Het gebouw dat je hier achter mij ziet, is waar mijn moeder meer dan een jaar heeft gezeten toen ze zwanger was van mij. Nu een hotel dat deel uitmaakt van een chique resort in Zivogosce, net buiten Makarska, Kroatië, toen een noodopvang voor vluchtelingen. Ik vind het altijd moeilijk om een goed antwoord te geven op de vraag: waar kom je vandaan?
Mijn moeder vluchtte uit Bosnië, met mijn broer en zus, tantes en neven en nichten naar het ietwat veiligere Kroatië, terwijl mijn vader achterbleef om zijn land te dienen. Of beter gezegd, zijn volk. Mijn ouders en hele familie komen uit Bosnië, maar wij hebben de Kroatische nationaliteit. Wie ook maar iets van deze oorlog afweet, weet dat in ex-Joegoslavië al deze nationaliteiten en volkeren door elkaar leefden. Bosnië was een multi-cultureel land, waar lange tijd diversiteit werd gevierd. Totdat niet meer zo was. Over hoe deze oorlog verder is gegaan, zal ik jullie besparen en waarschijnlijk kunnen de boeken en documentaires dat veel beter vertellen dan ik, maar ik wil praten over mijn geboorteplaats en de lichte identiteitscrisis die hierop volgde.
Toen mijn moeder vluchtte, had mijn vader het moeilijk omdat hij wist dat ze zwanger was. Op een dag werd mijn vader gevangen genomen door een groep en wist mijn moeder in welk huis hij zat. Zij probeerde hem brieven te schrijven, vanuit dat hotel op de foto, maar die brieven kwamen nooit aan, want de bewakers hielden ze tegen. Maar de brieven van mijn vader kwamen wel aan in het hotel. Als het een meisje werd, mochten mijn broer en zus de naam kiezen en omdat ze zo dol waren op mijn neefje Martin, kreeg ik de naam Martina. Mijn broer wachtte elke dag op de hoek van het hotel, bij het kerkje of mijn vader terug zou komen. Na een verschrikkelijke en onzekere tijd, werd mijn vader - en opa en oma - bevrijd en vond hij zijn weg terug naar mijn moeder. Met een pasgeboren kindje maakten ze plannen om te vertrekken. Dit was geen veilige omgeving om drie kinderen op te voeden. 4 maanden oud en geboren middenin een gevecht, lag ik in de armen van mijn ouders onderweg naar Nederland. Ze hadden alleen één tas en geen idee wat ze te wachten stond. Opa en oma reisden ook met ons mee.
Ik realiseerde me goed toen ik deze zomer dat hotel bezocht dat ik geen "normale" start heb gehad in het leven. Nu begrijp ik waarom ik altijd een beetje paniek krijg en rare steken in mijn buik als iemand vraagt waar ik vandaan kom. Is het antwoord Kroatië, Bosnië of Nederland? Mijn paspoort zegt: geboren in Makarska, Kroatië. Maar mijn "Kroatisch" is eigenlijk Bosnisch, want zoals er verschillen zijn tussen Vlaams en Nederlands, zijn die er ook in het Kroatisch. Mijn gewoontes, dromen en leven zijn in Nederland. Mijn identiteit wordt niet gekenmerkt door waar ik vandaan kom, is mijn conclusie. Mijn identiteit heeft te maken met hoe ik mijn leven leef: vol liefde, compassie, positiviteit en passie. En dat gun ik iedereen.
Lief dat je tot het einde hebt gelezen, dankjewel!